| به گزارش راهیان نور، تیرماه 1378 ایران اسلامی، شاهد بروز رخدادهایی بود که برای جان‌برکفان نظام و دوستداران انقلاب اسلامی، نوید اقتدار، آزادی و ایستادگی و برای دشمنان قسم‌خورده این مملکت، شکست و ناتوانی را به ارمغان آورد. حادثه‌ای که با مطرح شدن تغییرات در قانون مطبوعات در مجلس شورای اسلامی آغاز و تا وقایع کوی دانشگاه تهران پیش رفت و سرانجام با آگاهی و بصیرت مردم انقلابی همیشه در صحنه، فتنه‌انگیزی دشمنان بار دیگر با شکست رو به‌رو شد. شاید جای سوال باشد که چرا مجلس تصمیم بر تغییرات در قانون مطبوعات می‌گیرد. زمانی‌که روزنامه‌ای در داخل خاک کشور با بودجه بیت‌المال دست‌مایه بیگانگان می‌شود و با قلم و نوشتاری سعی بر این دارد تا دل دشمن و بدخواهان انقلاب را خشنود و از رسالت اصلی خود که همانا چشم‌پوشی از منافع فردی، گروهی و جناحی به دفاع از منافع ملی و جمعی افراد جامعه اهتمام بورزد و به آن‌هایی که چشم طمع به ثروت‌های ملی جامعه دوخته‌اند، تفهیم کند که چگونه منافع فردی باید فدای منافع ملی کشور شود؛ اما وقتی خلاف رسالت خود عمل کند در اینجا دیگر سکوت جایز نیست و باید کاری کرد، باید افسار گسیخته برخی صاحب‌نظران و منتقدین پوچ‌گرا را به دست گرفت. مجلس شورای اسلامی به‌عنوان مرجع قانون‌گذار با درایت و بصیرت خود متوجه این کج روی‌های برخی مطبوعات شد و کوشید تا با تغییرات در قانون مطبوعات فتنه‌های احتمالی را خنثی کند. با صلاح‌دید نمایندگان مجلس یکی از این مطبوعات به فعالیت چندین ساله‌ی خود مهر خاموشی زد؛ روزنامه‌ای که برخی افراد سرآغاز وقایع 18تیر سال 78 و کوی دانشگاه را تعطیل شدن این روزنامه می‌دانند. در حقیقت فتنه کوی دانشگاه تهران از آنجا کلید خورد که تیرماه 1378، کمیسیون فرهنگی مجلس پنجم، طرحی را با عنوان «اصلاحیه قانون مطبوعات» در چهار بند زیر به تصویب رساند: الف) ممنوعیت فعالیت مطبوعاتی برای عوامل بیگانه، اعضای گروهک‌های تروریستی و ضد انقلاب، جاسوسان، وابستگان و سردمداران رژیم طاغوت و... ب) منع شدن مطبوعات کشور از دریافت کمک مالی از کشورهای بیگانه ج) ضمانت اجرایی برای مقابله با افراد دولتی یا غیردولتی که نشریات را برای چاپ مطلب یا مقاله‌ای زیر فشار قرار داده یا آن‌ها را وادار به سانسور نمایند. «در قانون مطبوعات با تأکید بر آزادی بیان و قلم و برای پیشگیری از اعمال قدرت مسئولان بر مطبوعات، تصریح شده بود که اگر مطبوعات دولتی یا غیردولتی از این ماده تخلف کنند به حکم دادگاه از خدمات دولتی منفصل و یا تعزیر خواهند شد». د) لزوم التزام عملی مدیران مسئول و صاحبان امتیاز نشریات به قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران با تصمیم مجلس برای تصویب این بندها، عده‌ای از روزنامه‌نگاران و فعالان عرصه‌ی مطبوعات کوشیدند تا از این موضوع بهره‌برداری جناحی کنند. روز پنجشنبه 17 تیر، 10 روزنامه زنجیره‌ای با تیترهایی چون «محدودیت مطبوعات خشم مردم را شعله‌ور خواهد کرد»، «زمان حامل حوادث خشونت بار است»، «نظام باید هزینه‌های سنگینی بپردازد»، «دانشجویان ساکت نخواهند نشست»، «مقابله با دولت و مخالفت با توسعه سیاسی » و «پایان سیاست ورزی»، درصدد القای فضای بحرانی و ناآرامی به جامعه برآمدند. در دانشگاههای امیركبیر، علم و صنعت، صنعتی‌شریف و شهید بهشتی تجمع‌هایی صورت گرفت و عوامل برپا كننده این تجمعات خواستار حركت دانشجویان به سمت كوی دانشگاه شدند. افراد حاضر در این تجمعات، در مسیر حركت خود به سمت میدان انقلاب و دانشگاه تهران اقدام به سردادن شعارهایی چون «می‌كشم می‌كشم آن كه برادرم كشت»، «توپ تانک مسلسل دیگر اثر ندارد»، «عزا عزاست امروز، دانشجوی آزاده صاحب عزاست امروز»، و «دانشجوی مبارزه حمایتت می‌كنیم» كردند كه در این حرکت بی‌شرمانه اموال عمومی شهر، اموالی که از بیت‌المال برای رفاه حال خودمان مهیا شده بود به آتش کشیده شد؛ سینما، بانک، اتوبوس‌های شرکت واحد، پمپ بنزین تنها فهرست کوتاهی از این اموال بودند که از حمله وحشیانه دست‌نشاندگان غرب در لباس مقدس دانشجویی در امان نماند. در درون دانشگاه تهران نیز برخی، با سوءاستفاده از روحیه انتقادی دانشجویان و بزرگ کردن جریان‌های روز، به آتش وقایع دامن زدند. با شروع درگیری‌های کوی دانشگاه تهران که با تحریک و رهبری برخی عناصر پشت‌پرده صورت گرفت، جریان‌های سودجو وارد عرصه شدند. برخی عناصر کهنه‌کار ضد انقلاب که در صدد بودند تا بین دانشجویان و مردم و دولت تقابل ایجاد کنند، نیروهای خود را در پوشش دانشجو و مردم عادی وارد صحنه کردند. در واقع اعتراض خشونت‌آمیز به جریانی قانونی (مصوبه مجلس) نمی‌توانست بدون زمینه‌چینی و هدایت برنامه‌ریزی شده باشد. با توجه به این تجربه تلخ می‌توان چنین نتیجه‌گیری کرد که بحران‌های سیاسی-اجتماعی مثل بحران 18 تیر 1378 به مثابه هشداری برای مسؤولان و دست‌اندرکاران جمهوری اسلامی است تا همواره آگاه باشند که دشمن در کمین کوچکترین جریانات نشسته است تا با سوءاستفاده از روحیه جوان و انقلابی قشر دانشجو در جهت منافع خود بهره‌برداری کند. اتخاذ راه حل‌های مسالمت‌آمیز در رقابت‌های سیاسی و فرهنگ‌سازی گسترده در بین اقشار مختلف جامعه برای تعامل سازنده با دولت می‌تواند جلوی سوء استفاده‌ها و بهره برداری‌های داخلی و خارجی را بگیرد. در روز 22 تیر سال 78، رهبر معظم انقلاب در پیامی هشداردهنده و التیام بخش بر پیکره زخم خورده ملت غیور ایران، بیان کردند: «ملت رشید و غیور ایران، مردم عزیز تهران، در دو روز گذشته كه جمعی از اشرار با کمک و همراهی برخی از گروهک‌های سیاسی ورشكسته و با تشویق و پشتیبانی دشمنان خارجی در سطح تهران، به فساد و تخریب اموال و ارعاب و عربده‌جویی پرداخته و موجب سلب امنیت و آسایش مردم شده‌اند. دشمنان زبون و حقیر اسلام و انقلاب گمان كرده‌اند انقلاب و مردم مؤمن و انقلابی به آنان اجازه خواهند داد كه با فتنه‌انگیزی خود راه سلطه آمریكای جنایتكار را بر میهن عزیز ما هموار كنند. گروهک‌های وابسته و معاند، طبق تحلیل اربابان و معلمان خود، گمان كرده‌اند مردم ایران از اسلام و انقلاب دست برداشته‌اند و به خیال باطل خود می‌خواهند از انقلاب اسلامی انتقام بگیرند ولی غافل از اینكه ملت مؤمن و شجاع و هوشیار به آنان و اربابان و پشتیبانان آنان اجازه ادامه شرارت را نخواهند داد و نظام مقتدر اسلامی، آنان را به‌شدت منكوب خواهد كرد؛ فرزندان بسیجی‌ام باید آمادگی‌های لازم را در خود حفظ كنند و با حضور خود در هر صحنه‌ای كه حضور آنان لازم است، دشمنان زبون را سركوب و منكوب سازند.» انتهای پیام/ |  |
↧
فتنه کوی دانشگاه
↧